بنویسید و بهتر بخوابید!

یکی از راه‌هایی که از طریق آن، نوشتن می‌تواند به بهبود شرایط جسمی کمک کند، بهتر کردن خواب است. خانم برودبنت می‌گوید: «ما دریافتیم افرادی که دست‌کم ۷ ساعت را در بیشترِ شب‌ها می‌خوابند، زودتر از دیگرانی که کمتر می‌خوابند بهبود می‌یابند.» کمبود خواب می‌تواند سطح هورمون رشد را کاهش دهد؛ ماده‌ای که برای ترمیم زخم‌ها ضروری است. به‌نظر می‌رسد که نوشتن دربارۀ تجربه‌های تلخ و ناخوشایند، می‌تواند به بیماران کمک کند تا بیشتر بخوابند. یکی از پژوهشگران می‌گوید: «بسیاری از کسانی که دربارۀ تجربه‌های تلخ خود نوشته‌اند، می‌گویند این کار به آنها اجازه داده بینش بهتری به آن‌چه روی داده بود پیدا کنند و بتوانند آن رویداد تلخ را از دور تماشا کنند. همین امر، می‌تواند شدت آزاررسانی و فشار روحیِ رویداد را کم کند و در نتیجه، احتمالا خواب آنها را بهبود بخشد.»

نوشتن ممکن است با کاهش دادن استرس، به بدن هم کمک کند؛ اضطراب کمتر به‌معنای ترشح کمتر هورمون استرس است که ممکن است در کار مواد شیمیایی لازم برای بهبود زخم، اختلال ایجاد کند. در حالی که بررسی‌های خانم برودبنت و گروهش چنین ارتباطی را نیافته است، ممکن است پژوهشگران معیارهای درست استرس را ارزیابی نکرده باشند. به‌گفتۀ یکی از اعضای گروه پژوهش، «شاید پرسش‌نامۀ تعیین سطح استرس که ما استفاده کردیم، نوع یا مدت درست استرس را برآورد نکرده باشد.»

آیا «نوشتن از احساسات» برای همگان مفید است؟

با همۀ این احوال، ممکن است «نوشتنِ احساسی» یا به‌عبارتی نوشتن از احساسات، برای همۀ افراد مفید نباشد. در مطالعه‌ای که ماه گذشته منتشر شد، وقتی افراد تودار (که عموما می‌توانستند درد را بدون نمایان کردن آن در ظاهر خود تحمل کنند) از بدترین تجربۀ روانی خود نوشتند، سطح اضطرابشان بالاتر رفت. از سوی دیگر، کسانی که از لحاظ احساسی باز بودند و حس و حال خود را راحت بروز می‌دادند، در اثر این تجربه نگرانی و اضطرابشان کاهش یافت.

این امر نشان می‌دهد که افراد، بسته به نوع شخصیتشان، ممکن است راه‌های متفاوتی برای مواجهه با رویدادهای تلخ داشته باشند. شاید نوشتن برای کسانی که عموما باز و راحت خود را بروز می‌دهند اثربخش و مفید باشد، در حالی‌که وادار کردن اشخاص برای بیان احساساتشان وقتی که خود آنها مایل به این کار نیستند، می‌تواند خطر اختلال استرس پس از آسیب را بالاتر ببرد.

در هر صورت، برای کسانی که پس از نوشتن و بیان احساساتشان آرامش می‌یابند، این نوع نوشتن می‌تواند بخشی مهم از فرایند کمک‌رسانی به‌ آنها باشد تا از پس تجربه‌های تلخ و ناخوشایند، هم در روان و هم در جسم بهبود حاصل کنند.